Onlangs las ik een prachtige column van Dr. Eva Meijer: ‘Wij moeten af van het woord dier’ (NRC, 260324), waarin zij liefdevol onze omgang met levende wezens nuanceerde en in zijn werkelijke proporties terugbracht. Het betrof hier het gebrek aan sociale bewustheid over hoe we met ‘elkaar’ moeten omgaan, waarbij het woord ‘elkaar’ zowel onszelf als dieren omvatte. Het is tekenend voor de polariserende tijdgeest waarin wij ons bevinden en waarin wij nog steeds ‘elkaar’ als afgescheiden wezens zien. Hulde voor de moedigen onder ons die tegen de stroom in durven te gaan en de vinger weten te leggen op deze gevoelige ‘bewustheidsplek’.Tegenover ons huis zijn momenteel zwermen roeken aan het nestelen. Oké, gedurende twee maanden zijn zij luidruchtig bezig met het bedrijven van de liefde, het bouwen van hun nesten en het verdedigen van hun ‘huis’. Je kunt je ergeren aan deze kraaiachtigen, aan het lawaai, de vogelpoep, de rommel op de stoep, de witte drek op je schouder en het zwart dat vaak symbool staat voor de dood.             Hun dagelijkse kloekheid bruist tenminste van lentelust en paringsdans. Ik kan me vaak verplaatsen in hun leven en ze nabij-zijn, met hen blij zijn dat ze het weer gered hebben deze winter door te komen. Plaatsvervangend blij zijn, dat ze ook nieuw leven symboliseren i.p.v. de dood. Die kleine zwarte vogels die tijdens hun vlucht zo afsteken tegen die grote galopperende Friese paarden, iets verderop in de weide of het egeltje dat waggelend na zijn winterslaap z’n ronde loopt. Het zijn allemaal tekenen van de lente. Tekenen van belofte, van nieuw leven, van hoop. Dat is wat wij nog op onze gezichten moeten boetseren, want de dreiging van grijze wolken zijn nog niet van de lucht en de ijsheiligen zijn nog niet van hun geloof afgevallen. Het licht van de dag geeft alle wezens het signaal van hoop. Kleuren deze dagen ook onze hoop, ons nabij zijn, onze gemeenschapszin en ons samenzijn? De energie die de lente ons geeft, zetten wij helaas ook om in polarisatie en toenemende individualiteit. Dat is niet waar onze soort voor staat. Dan moet ik toch weer kijken naar de dieren om mij heen die hun soort respecteren en de noodzaak van het samenzijn bevestigen.Wij zijn afhankelijk van ‘elkaar’ om ons bestaan te bevestigen. Afhankelijk van alle wezens om ons heen, die onze gedachten voeden met hoop, want die boodschap is wat deze lentetijd ons brengt.

Als er gezaaid wordt volgt na het kiemen, het wortelschieten. In tegenstelling tot proza of poëzie is beeldtaal van deze generatie, de smartphone en tablet zijn verlengstukken van het lichaam geworden. In sociale media verworden teksten tot memes, soundbites, haatspraak of erger. Het wordt bijna tot norm en machtsvertoon verheven. Ook die losse flodders kunnen wortelschieten en wanneer je ze toelaat kunnen ze uitgroeien tot reusachtige ranonkels. Het lezen en schrijven verloedert. Meer dan 15% Nederlanders heeft moeite met lezen of schrijven (NOS). Wat is het verschil in waarde tussen tekst en beeld, dat vraag ik mij steeds af? Is tekst en taal niet bedoeld als zaadjes voor een latere waardevolle oogst.

Bij alle chaos in de wereld en dicht bij huis, denk ik aan de onhandelbare crises; de oorlogen die woeden; de natuur die ons leert anders om te gaan met de aarde en ik denk vaak aan de toenemende polarisatie door diversiteit en materiële ongelijkheid. Chaos in de wereld, chaos in mijn hoofd! Is dit alles verrassend? Nee, het werd dertigjaar geleden al voorspeld. Een citaat cq. voorspellende visie van Piet Vroon, toenmalig hoogleraar Univ. Utrecht, wil ik je niet onthouden:

Je gelooft ’t nooit, ‘Oer’ is voor mij synoniem voor Steenwijk: het oer in de bodem; het oranje ijzerhoudende water en het vierhonderdjarig ontzet van D’olde veste (Steenwijk). Het is voor mij ‘t uitgangspunt is geweest voor een cirkelbeweging. Mijn perspectief heeft de vorm van een cirkel en omvat het verleden uit het jaar 1139 tot anno nu. Sinds kort verhuisde ik van Beilen naar Steenwijk. Een nomad-trail of een pelgrimstocht? Komend uit ‘het westen’ en inmiddels al meer dan drie decennia wonend in ‘het oosten’ betekent het voor velen nog altijd dat ik import ben en bovendien als nomade bestempeld word. Een nomade die recht doet aan een cirkelgang is een vinder en geen wachter. Een nomade is een persoon die in beweging blijft en daar herken ik mijzelf in.

Inspiratie is het mooiste wat je kunt overkomen. De betekenis van het woord ‘inspiratie’ komt van het Latijnse woord ‘in spirare’, dat letterlijk ‘inademen’ of ‘inblazen’ betekent. Dat wil zeggen dat de ziel of de geest ingeblazen wordt, ‘de geest krijgen’ zeggen we ook wel. Van Dale geeft als betekenis het woord ‘bezieling’. Ook is het woord ‘spiritus’ erin te herkennen. Spiritus vertaalt als geest of ziel. In het kader van mijn schrijversintuïtie en inspiratie wil ik graag aandacht schenken aan de Kliko… de Kliko? Ja, inderdaad de afvalcontainer die jij wekelijks op het trottoir voor je huis zet. 

 Rennen over drijfzand is een techniek die je moet beheersen. Het lijkt op free-running net als schrijven van romans. Ik moet als auteur mijn mogelijkheden kennen en onbevangen zijn voor commentaar van buitenaf. De werkelijkheid zuigt en trekt aan mijn benen als gretig nat zand, het wil me onderdompelen in het labyrint van gedachten, tijd-slots en conventies terwijl ik voortgestuwd word door het verhaal.

Nu het stof en rumoer door verkiezingscampagne is neergedaald en waarschijnlijk pasgeboren boeren-baby’s allemaal genderneutraal Carol genoemd gaan worden, lijkt het business-as-usual opnieuw aan z’n ouverture te beginnen hoewel het woord SAMEN steeds luider er doorheen klinkt. Zelfs nu het onuitroeibare beestje Covid-19, dat dezelfde lijfspreuk van SAMEN hanteert, weer welig tiert. Nu wil ik beide fenomenen niet met elkaar vergelijken echter wat zuivere lucht en een graadje minder betreft, liggen ze naast elkaar op het schap van departementale zorg. 

Nu wolken, wind en herfst hun witte wieven over ons draperen - zoals dat in Drenthe genoemd wordt - is het tijd voor introspectie en naar binnengaan. Die witte gedaanten kunnen fluisteren en mij met kilte omarmen. Haar sluiers liggen dan over het land en uitsluitend de ruggen van het vee zijn zichtbaar.

Voor wie mijn roman Spinrag heeft gelezen, is onderstaande ervaring een ‘eyeopener’. Voor een auteur is de vakantie zoals voor iedereen een goede manier om inspiratie op te doen. Nieuwe karakters te leren kennen en situaties te ervaren die in het alledaagse leven nauwelijks voorkomen. Deze zomer ging ik naar het Zwitserse Davos. Ik wilde nog één keer in het gebergte boven de boomgrens over the edge gaan.

Als de junimaand aanbreekt, dan weet iedereen het al: vlaggetjesdag. Er wordt dan veel gevlagd op schepen die de nieuwe haring binnenbrengen en een eerste vaatje wordt verkocht voor heel veel euro’s. Ook aan de vele gevels hangen rond die tijd rugzakken of eigentijdse lede- ren buidels aan de vlaggenstok De examens zijn dan weer voorbij. Teleurstelling en tranen zijn gedeeld en na hevige ontlading wordt veel gefeest.

‘Groeilichten’ is een boekje dat ik binnenkort ten doop houd, het is een poëtische neerslag van indrukken. Deze nieuwe publicatie is mijn tussentijd, om los te komen van de dagelijkse duistere werkelijkheid. Het is een intermezzo in een extreme periode waarin ik vaak een mediapauze nodig heb omdat niet ver hier vandaan levens stilstaan of verliezen. ‘Groeilichten’ is een bundeltje vol verrassingen, met tal van homonieme verzen, metaforen en cryptokrabbels en op bijzondere wijze geïllustreerd. Het is poëzie dat onder andere ontstaan is tijdens het surveilleren bij examens. Het zijn onherleidbare karakterschetsen van studenten in homoniemen en metaforen.

In deze hectische tijd van wel of geen mondkapje, wel of geen nieuwe Covid-mutatie, de klimaatcrisis, de CO2 crisis, en vooral ook een Oost-Europese oorlog die zich ontvouwt… wordt het bloggen over boeken en de toedracht daartoe bijna schaamteloos. In de fase van schrijven waarin ik mij momenteel bevind, doet de context er juist toe. Het is een fase van onderzoek. Betreffende het onderwerp wil ik de feiten van alle kanten onderzoeken, belichten, verdiepen en de helderheid ontdekken.