Nu wolken, wind en herfst hun witte wieven over ons draperen - zoals dat in Drenthe genoemd wordt - is het tijd voor introspectie en naar binnengaan. Die witte gedaanten kunnen fluisteren en mij met kilte omarmen. Haar sluiers liggen dan over het land en uitsluitend de ruggen van het vee zijn zichtbaar.
Graag wil ik dan het tipje van hun sluier oplichten om helder te kunnen zien. Het is een prachtige metafoor voor introspectie ook wanneer taal en kunst een vorm van arbeid is. Deze zomer liet het werk mij niet los en de aanzet tot een nieuwe filosofisch getinte roman vorderde gestaag.
Creëren, ‘show-don’t tell’, bijschaven, ‘killing my darlings’, hergroeperen van hoofdstukken, ‘point-of-view’, auctoriale verteller, schrappen en heroverwegen zijn dan de piketpaaltjes en fases waar je als schrijver langsheen gaat. Introspectie is een volgende fase. Ik zet dan de laatste punt op papier en denk: “Zo is het wel genoeg, hiermee zal men het moeten doen”. Na dat moment lijkt het alsof een kind geboren wordt. In een verwachtingsvolle euforie zijn mijn ogen dan gericht op het moment dat de eerste kant en klare bladzijden uit de printer rollen en tot een manuscript gebonden worden. Het is de sluier die dan wordt gelicht en toegang verschaft voor anderen. Deze tussenfase is voor mij vol euforie en ook de moeilijkste fase. Ik weet dat er nog heel veel maanden correctie en herlezing liggen te wachten. Toch geef ik mijn boreling nu al in andere handen. Het is alsof ik met een kinderwagen buitenloop en tal van ervaren moeders in de kinderwagen kijken of het een mooie baby is. Terwijl je weet dat geen baby volmaakt kan zijn maar altijd jouw liefde heeft. Het zijn de meelezers die dan in de kinderwagen kijken, die dan met het manuscript aan de gang gaan. Zij tonen mij door hun reacties en opmerkingen of het mijn toevertrouwde plot, de karakters, de gekozen taal en gewrochte tekst ontvangen wordt zoals ze bedoeld is. Het rode potlood is voor hen dan leidend. Voor mij is het gespannen afwachten en geduld beoefenen.
Vaak komt dan de vraag bij anderen of ik hierna in het zwarte gat val of in het zalige nietsdoen. Dat is de atmosfeer waarin witte wieven zich tonen, maar ik niet. Zwarte gaten horen thuis in de kosmos en laat die daar maar zweven. Ik zal altijd schrijven terwijl in deze periode het schrijven geen doel heeft, het zijn slechts stukjes proza die aangereikt worden door het leven. In het leven van mij en in dat van anderen liggen de opmerkelijke, bijzondere, ervaringsvolle en verrassende situaties voor het oppakken die voor anderen een lichtpuntje kunnen zijn in deze donkere dagen. Juist die kleine stukjes tekst zorgen voor een juist afkanten van de sfeer waarin mijn nieuwe roman zich liet schrijven. Het zijn de kettingdraden, de franje aan het tapijt, die een manuscript zijn eigenheid geeft.
Foto MonicaP-Pixabay
Reactie plaatsen
Reacties